اسارت خاندان خاندان (ع)پس از واقعه عاشورا
به گزارش مدیریت آموزش، شب یازدهم محرم را اسرای خاندان در یک خیمه نیم سوخته سپری نمودند، که چه شب سختی را پس از یک روز پر سوز و از دست دادن عزیزان و غارت اموال و اسارت و سوختن خیمه ها و اهانت ها و... داشته اند.
به گزارش مدیریت آموزش به نقل از خبرگزاری مشرق،
یکی از بزرگترین فجایع بشری در ۱۰ محرم سال ۶۱ هـ ق در سرزمین کربلا توسط امویان به وقوع پیوست هنوز نیم قرنی از رحلت پیامبر اسلام سپری نشده بود که فرزند دختر آن بزرگوار را امت خودش به دستور پلیدترین فرد امویان به شهادت رساندند و فجایع عظیم دیگری همچون بریدن سر کشته ها و غارت اموال و به اسارت گرفتن خاندان ـ علیهم السلام ـ مبادرت ورزیدند.
وقایعی که پس از شهادت امام حسین ـ ضد السلام ـ از کربلا تا مدینه برای خاندان ـ علیهم السلام ـ صورت گرفت خیلی بیشتر از آنست که بتوان آنها به طور مختصر بیان نمود.
غارت خیمه ها:
سال ۶۱ هـ ق عصر روز دهم محرم لشکر یزید پس از اینکه امام حسین ـ ضد السلام ـ را به شهادت رساند به دستور فرماندهان خود دست به غارت و آتش زدن خیمه ها و آزار و اذیت خاندان نبوت زدند، آن نامردمان به سمت خیمه های حرم امام حسین ـ ضد السلام ـ روی آوردند و اثاث و البسه و شتران را به یغما بردند و گاه بانویی از آن خاندان پاک با آن بی شرمان بر سر جامه ای در کشمکش بود و عاقبت آن لئیمان جامه را از او می ربودند.[۱]
تاختن بر بدن ها:
دختران رسول خدا ـ صلی الله ضد و آله ـ و حریم او از خیمه ها بیرون آمده و می گریستند و در فراق حامیان و عزیزان خود شیون و زاری می نمودند.
پس از این خاندان را با سر و پای برهنه و لباس به یغما رفته به اسیری گرفتند و آن بزرگواران به سپاه دشمن می گفتند که ما را بر کشته حسین ـ ضد السلام ـ بگذرانید. چون خاندان ـ علیهم السلام ـ نگاهشان به کشته ها افتاد فریاد کشیدند و بر صورت خود زدند.[۲] پس از این قضایا عمر سعد ملعون در بین یارانش جار کشید: چه کسی است که اسب بر پشت و سینة حسین ـ ضد السلام ـ بتازد! ده کس داوطلب شدند و تن حسین ـ ضد السلام ـ را با سمّ اسبان لگدکوب کردند.[۳]
دفن نکردن بدنهای مطهر:
همان عصر عاشورا بود که عمر سعد سر مبارک امام حسین را با خولی بن یزید اصبحی و حمید بن مسلم ازدی نزد عبیداله بن زیاد به کوفه فرستاد و سرهای یاران و خاندان او را جمع کرده و هفتاد دو سر بود و به همراهی شمر بن ذی الجوشن و قیس بن اشعث به کوفه فرستاد.[۴] سپس کشته های خودشان را پیدا کرده دفن نمودند ولی جنازه بی سر و زیر پای اسبان لگدکوب شده امام حسین ـ ضد السلام ـ و یارانش تا روز دوازدهم محرم عریان در بیابان کربلا بود تا این که توسط قبیله بنی اسد و به راهنمایی امام سجاد ـ ضد السلام ـ دفن شدند.[۵]
حرکت خاندان از کربلا:
شب یازدهم محرم را گویا اسرای خاندان در یک خیمه نیم سوخته سپری نمودند در این رابطه در مقاتل چیزی از احوال خاندان ـ علیهم السلام ـ نقل نشده ولی میتوان تصور کرد که چه شب سختی را پس از یک روز پر سوز و از دست دادن عزیزان و غارت اموال و اسارت و سوختن خیمه ها و اهانت ها و... داشته اند.
از کنار بدنهای پاره پاره:
عمر سعد ملعون در روز ۱۱ محرم دستور کوچ از کربلا به سمت کوفه را می دهد و زنان و حرم امام حسین ـ ضد السلام ـ را بر شتران بی جهاز سوار کرده و این ودایع نبوت را چون اسیران کفّار در سخت ترین مصائب و هُموم کوچ می دهند.[۶] در هنگام حرکت از کربلا عمر سعد دستور داد که اسرا را از قتلگاه عبور دهند. قیس بن قرّه گوید: هیچگاه فراموش نمی کنم لحظه ای را که زینب دختر فاطمه ـ سلام الله علیها ـ را بر کشته بر خاک افتاده برادرش حسین عبور دادند که از سوز دل می نالید... و امام سجاد ـ ضد السلام ـ می فرماید: ... من به شهدا نگریستم که روی خاک افتاده و کسی آنها را دفن نکرده، سینه ام تنگ شد و به اندازه ای بر من سخت گذشت که نزدیک بود جانم بر آید و عمه ام زینب وقتی از حالم با خبر شد مرا دلداری داد که بی قراری نکنم.[۷] (گویا اسرای کربلا را دوبار به قتلگاه می آورند، یک دفعه همان عصر روز عاشورا پس از غارت خیام و به درخواست خود اسرا و یک مرتبه هم در روز یازدهم محرم هنگام کوچ از کربلا و به دستور عمر سعد و این کار عمر سعد شاید به خاطر این بود که می خواست خاندان ـ علیهم السلام ـ با دیدن جنازه های عریان و زیر آفتاب مانده شکنجه روحی به اسرا داده باشد.)
تماشای اسرا در کوفه:
بعد از این که روز یازدهم محرم اسرا را از کربلا حرکت دادند به سمت کوفه به خاطر نزدیکی این دو به هم روز ۱۲ محرم اسرا را وارد شهر کوفه نمودند گویا شب دوازدهم را اسرا در پشت دروازه های کوفه و بیرون شهر سپری کرده باشند در اثر تبلیغات عبیدالله بن زیاد ضد امام حسین ـ ضد السلام ـ و خارجی معرفی کردن آن حضرت مردم کوفه از این پیروزی خوشحال می شوند و جهت دیدن اسرا به کوچه ها و محله ها روانه می شوند و با دیدن اسرا شادی می کنند.
چوب زدن به سر مبارک:
با خطابه هایی که امام سجاد ـ ضد السلام ـ و خانم زینب ـ سلام الله علیها ـ و سایرین از اسرا ایراد می کند و خودشان را به کوفیان و مردم می شناسانند و به حق بودن قیام امام حسین ـ ضد السلام ـ اذعان می کنند شادی کوفیان را به عزا تبدیل می کنند. در طول مدتی که در کوفه و در بین مردم بعنوان اسیر جنگی حرکت می کردند سرها بالای نیزه بود و اسرا در کجاوه های جا داده شده بودند و آنان که خیال می کردند اسرا از خارجیان هستند و بر خلیفه یزید عاصی شده اند، جسارت و اهانت می کردند، عده ای هم از نسب اسرا سؤال می کردند با این وضع وارد دارالاماره می شوند و در مجلس عبیدالله بن زیاد که حاکم کوفه و سبب اصلی شهادت امام حسین، این ملعون جلوی چشم اسرا و مردم با چوب دستی به سر مبارک می زد و خویش را پیروز میدان قلمداد می کرد و کشته شدن امام حسین ـ ضد السلام ـ را خواست خدا قلمداد می نمود.[۸] ولی با جواب های که از طرف خانم زینب و امام سجاد ـ ضد السلام ـ می شنید بیشتر رسوا می شد.
گرداندن سرها و اسرا:
در خبرها آمده که ابن زیاد پس از آنکه یک روز (یا چند روز بنا به روایتی) سرها را در کوچه ها و محله های کوفه گردانید، آنها را به شام نزد یزید بن معاویه فرستاد[۹] و پس از آن اسرا را به سرپرستی مخضّر بن تعلبه عائذی و شمر بن ذی الجوشن به شام روانه کرد. دستور داد که امام سجاد را با غل جامعه دست ها را بر گردن بستند و سوار بر شتر بی جهاز به سمت شام حرکت دادند. مدتی که اسرا از کوفه و شام در حرکت بودند را منابع ذکر نکردند چه وقایعی اتفاق افتاده و تنها به برخی بی تربیتی های حاملین سرهای مبارک از قبیل شراب اشاره دارند و در طول مسیر از شهر های مختلف گذر می کردند.
منبع: olms.ir
این مطلب مدیریت آموزش برایتان مفید بود؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب