نگاه صفر و صدی به بازگشایی مدارس نداشته باشیم
مدیریت آموزش: بیش از یک ماه از شروع سال تحصیلی جدید که به روال سال قبل بصورت غیرحضوری شروع شد، می گذرد؛ با این تفاوت که واکسیناسیون معلمان و دانش آموزان به شکل گسترده صورت گرفته و عزم وزارت آموزش و پرورش به تبعیت از ستاد ملی کرونا برای بازگشایی مدارس، جدی است. در همین راستا الگویی برای بازگشایی تدریجی ارائه شده، اما همچنان چالش ها و ابهاماتی پیرامون بازگشایی مدارس مطرح است.
حمیدرضا بیژنی، جامعه شناس در گفت و گو با ایسنا، در این زمینه اظهار نمود: شروع سال تحصیلی جدید همزمان با فصل پاییز زیر چتر کرونا، بار دیگر زمینه ساز جاری شدن پرسش های بسیاری درباره وضعیت آموزش بر سر زبان ها شده است. از سویی دغدغه های آموزشی در سطحی از اهمیت قرار دارند که نمی توان آنرا نادیده گرفت و حکم به تعطیلی بی قیدوشرط مدارس داد و از طرفی دیگر اهمیت امنیت جان دانش آموزان موضوعی نیست که بتوان بسادگی از کنارش عبور کرد.
وی ادامه داد: آنچه در این میان قربانی می شود آرامش و آسایش خانواده هایی است که میان سلامت جسمی و سلامت روحی فرزندان گرفتار درماندگی و سردرگمی شده اند. سردرگمی که با عدم پوشش رسانه ای مطلوب پیرامون وضعیت مقاومت بدن بعد از واکسیناسیون تقویت شده است.
این جامعه شناس با اعلان اینکه در صورتیکه ماه های گذشته از لزوم واکسیناسیون جمعی سخن گفته می شد، امروز و بعد از افزایش میزان واکسیناسیون، هر روز خبرهای نگران کننده ای درباره ورود پیک ششم می شنویم؛ خبرهایی متناقض و گیج کننده اظهار داشت: اما راه چاره چیست؟ ارائه راهکار پیرامون چنین مسائلی بسادگی امکان پذیر نیست، اما می توانیم راهکارهایی را در این زمینه بیاندیشیم که تا حد زیادی از حجم نگرانی های خانواده ها و جامعه نسبت به سلامت روحی و جسمی کودکان و نوجوانان دانش آموز بکاهد و آن «سیالیت نهادی» است.
بیژنی با تاکید بر لزوم پرهیز از دید صفر و صدی در تصمیم گیری ها این را هم اظهار داشت که دولت بجای محول کردن خیلی از تصمیمات به خانواده ها و احترام و اعتماد به نقش معلمان و مدارس، اهتمام می کند تا خیر مطلق را برای همگان تایید و تصویب کند، حال آنکه افراد در سطوح خرد بهتر از هر نهاد و جایگاهی می توانند در این مسائل و متناسب با شرایط خود تصمیم گیری کنند.
به اعتقاد این جامعه شناس، بهترین راه حل هم اکنون این است که دولت با تنظیم ضوابطی سیال، انتخاب حضوری یا مجازی بودن مدارس را با تاکید بر کیفیت وضعیت تحصیلی به مدارس و خانواده ها محول کند البته تحقق این امر به نحوی است که اولا دانش آموزان تنها ساعات یا روزهایی معین از ایام هفته را ملزم به حضور در مدرسه باشند ( برای مثال دو روز در هفته) و ثانیا انتخاب کلاس ها و دوره های حضوری منوط باشد به وضعیت تحصیلی دانش آموزان در درسهایشان با محوریت برگزاری آزمون هایی که در طول دوران مدرسه از دانش آموزان دریافت می شود.
این جامعه شناس افزود: بدین ترتیب شاهد خواهیم بود بدون این که موضوع آموزش حضوری را تبدیل به مسئله ای اجتماعی نماییم، می توانیم با احترام به نگرانی خانواده ها و اعتماد به دستورالعمل های مدیریتی و آموزشی مدارس و معلمان، از ظرفیت های مردمی در جهت مدیریت این مساله استفاده نمائیم.
بیژنی درباره لطمه های اجتماعی و تربیتی ناشی از آموزش های غیرحضوری باتوجه به طولانی شدن تعطیلی مدارس نیز اظهار داشت: انسان ها همیشه درحال انتخاب هستند و گزینش هایشان مبتنی بر هزینه ها و فایده ها معنا پیدا می کند. موضوعی که پیرامون لطمه های اجتماعی و تربیتی هم می تواند دو ابهام را حاصل کند که نیازمند پاسخ گویی مسئولان و متولیان آموزش و پرورش در جهت اقناع گری عمومی است. آیا لطمه های بهداشتی و سلامت پیک های بعدی کرونا که روزانه در رسانه ملی مردم را نسبت به ورود آن هشدار می دهند به حدی ساده است که می توانیم مدارس را بازگشایی کنیم؟ در این صورت چگونه می توانیم مردم را در جهت رعایت پروتکل ها اقناع نماییم و اگر این مسئله ساده نیست و خطرات جبران ناپذیری دارد، چطور میتوان درباره سلامت و جان دانش آموزان و خانواده هایشان تصمیم درست گرفت؟.
وی ادامه داد: از طرف دیگر آیا مدارس تنها متولی و مرکز تربیت اجتماعی و فرهنگی در وضعیت فرانهادی امروز جهان هستند؟ زندگی در عصر رسانه های دیجیتال نه فقط شیوه های هویت یابی نوجوانان و جوانان را تغییر داده است که حتی منابع هویت ساز سنتی آنها یعنی معلمان و مدارس را تحت تاثیر قرار داده است. آیا در چنین عصری تطابق هزینه الزامی کردن مدارس به فایده های آن نتیجه ی معقولی را حاصل می کند؟.
منبع: مدیریت آموزش
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب