مهر بازخوانی می كند؛
تعارض منافع درآموزش وپرورش پیروزشد
مجلس از میان تمام وزرای پیشنهادی کابینه سیزدهم تنها به وزیر آموزش و پرورش رای اعتماد نداد تا مشخص شود که تعارض منافع در این وزارتخانه که به مجلس نیز کشیده شد بیش از چیزی است که تصور می شد.
خبرگزاری مهر-گروه جامعه: چهارشنبه هفته گذشته روز مهمی از منظر ذی نفعان تعلیم و تربیت بود. روزی که مجلسیان به تمام وزرای کابینه دولت سیزدهم رأی اعتماد دادند به جز وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش که باوجود اعلام حمایت شفاف رییس جمهور از گزینه پیشنهادی، حسین باغگلی دانش آموخته تعلیم و تربیت راهی به ساختمان شهید رجایی آموزش و پرورش نیافت.
پیش از این در گزارشی با تیتر آموزش و پرورش وزارتخانه ای با بیشترین تعارض منافع به چند محور اساسی در مخالفت های جدی برخی مجلسیان نسبت به رزومه و پیشنهاد وزیر آموزش و پرورش اشاره کردیم که در صدر آنها می توان دوگانه انتخاب وزیری برای بیش از یک میلیون فرهنگی و منافع سیاسی ناشی از آنرا دید یا انتخاب وزیری برای راهبری تعلیم و تربیت. در نهایت نیز مجلس به نفع گزینه اول عدم رأی اعتماد داد چونکه حسین باغگلی -فارغ از برخی انتقادها به نداشتن سوابق اجرائی طولانی در عرصه مدیریت در آموزش و پرورش و جوان بودن- آنچه در برنامه ارائه شده اش به مجلس شورای اسلامی ارائه کرد و همین طور در مصاحبه های دو هفته گذشته نشان داد که می خواهد مقابل ادامه وضعیت موجود که جلوی تحول را می گیرد حرکت نماید اما آنچه در اعتراض نمایندگان مخالف به چشم می خورد عدم توانایی وزیر پیشنهادی برای رسیدگی به وضعیت معیشتی و بودجه ای آموزش و پرورش بود.
حقیقت این است که وجود بیش از یک میلیون فرهنگی بعنوان کارمند دولت در آموزش و پرورش که نیازهای آنها گاه به نیازهای راهبردی تعلیم و تربیت ترجیح داده می شود، سبب شده انتخاب وزیر آموزش و پرورش برای آن دشوار باشد. فرهنگیان تبدیل به وزنه هایی برای جهت دهی به جریان تعلیم و تربیت شده اند و وضعیت را به شکلی رقم زده اند که دیگر ذی نفعان این عرصه کمتر به چشم بخورند. همچون ۱۵ میلیون دانش آموز و والدین آنها.
وجود بیش از یک میلیون فرهنگی بعنوان کارمند دولت در آموزش و پرورش که نیازهای آنها گاه به نیازهای راهبری تعلیم و تربیت ترجیح داده می شود، سبب شده انتخاب وزیر آموزش و پرورش برای آن دشوار باشد
اذعان نمایندگان مجلس و خصوصاً مخالفان وزیر پیشنهادی به دریافت شمار زیادی پیامک از طرف معلمان در مخالفت با وزیر پیشنهادی خود حکایت از این دارد که گویی قرار بوده وزیری انتخاب گردد که فقط راهبری وضعیت معیشتی یک وزارتخانه را به عهده بگیرد و این بدون شک تقلیل دادند نقش و جایگاه این وزارتخانه است و شاید برای همین است که این وزارتخانه و وزیر آن هیچگاه نقش جدی در حاکمیت پیدا نکرده است؛ باوجود این که همگان اذعان دارند که با اهمیت ترین بخش یک حاکمیت در کنار بهداشت و دفاع جریان تعلیم و تربیت نسل است.
در این وزارتخانه بمحض آنکه وزیری از کیفیت آموزشی و تربیتی مدارس و معلمان گلایه کند و بیان سخنان والدین را بر زبان جاری کند باید بارها از معلمان عذرخواهی کند؛ معلمانی که همچنان چالش بزرگ نظام تعلیم و تربیت در این عرصه جذب بدون حساب و کتابی مشخص در حوزه کیفیت آنهاست. بدون شک معلمان سخت کوش، خلاق و مؤثر در جامعه فرهنگیان کم نیستند اما چه کسی می تواند کتمان کند که معلم شدن در این سرزمین اصلاً کار سختی نیست!
در این روزهای حاکم شدن آموزش مجازی در مدارس بارها و بارها از پایین بودن کیفیت آموزش در مدارس خصوصاً مدارس دولتی به نقل از والدین نوشته ایم اما به نظر نمی رسد در سال تحصیلی پیش رو که مشخص است بار دیگر همه چیز به بستر مجازی سپرده شده است چیزی تغییر کند. این جمله کلیشه ای که اگر از مدرسه راضی نیستید فرزندانتان را به مدارس غیردولتی ببرید برای والدین جمله ای است که حتی اگر نشنیده باشند در اذهانشان حک شده و همین نشان میدهد چقدر آموزش در کشور ما طبقاتی شده است و گویی بصورت خودکار والدین نباید انتظار کیفیتی از آموزش فرزندانشان در مدارس دولتی داشته باشند. این همان نقطه ای بود که وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش بر آن تاکید داشت؛ بالا بردن کیفیت مدارس دولتی تا رقیبی برای مدارس غیردولتی شوند و همین طور راه انداختن سیستم ارزشیابی کیفیت معلمان توسط والدین برای ایجاد یک رقابت در بین بالا رفتن کیفیت آموزشی در کنار رسیدگی به وضعیت سرانه های آموزشی در مدارس دولتی!
اما این روزها مدارس دولتی قریب به اتفاقشان از اولیا هزینه دریافت می کنند. تقریباً چیزی به اسم آموزش رایگان مگر در مناطق محروم وجود ندارد و رویکرد تحولی در این راه نیز با رأی مجلس با یک بن بست جدی رو به رو شد.
باید منتظر ماند و دید گزینه پیشنهادی بعدی دولت سیزدهم چه کسی خواهد بود و آیا رییس جمهور بر ادامه مسیر تحول گرایی در این وزارتخانه تاکید خواهد داشت یا خیر؟
این بن بست را می توان در انتخاب سرپرست برای آموزش و پرورش نیز مشاهده کرد. علیرضا کاظمی باوجود سابقه طولانی که در مدیریت در آموزش و پرورش دارد اما کمتر او را با نگاهی تحولی می توان شناخت. وی در آخرین سمت خود در معاونت پرورشی و فرهنگی آموزش و پرورش با آنکه در همین ایام کرونا نیز کوشش های مجدانه ای برای تعطیل نشدن کارهای فرهنگی و هنری داشت اما در همین زمینه نیز هر آنچه بود ادامه مسیری بود که قبل از این نیز در عرصه فرهنگی، هنری و پرورشی طی می شد. حتی در این معاونت اداره لطمه های اجتماعی یا طرح هدایت تحصیلی بسیار ناکارآمد و به دور از انتظارها ظاهر شد که خود نشان از نبود یک عزم جدی عملی برای تحول است.
هرچند بنظر می رسد انتخاب یک سرپرست از میان معاونان مستقر در آموزش و پرورش در آستانه سال تحصیلی جدید بازگرداندن آرامش به بدنه آموزش و پرورش باشد و در عین حال انتخاب معاون پرورشی و فرهنگی خود نشان از این پیام باشد که سکاندار این وزارتخانه در نهایت فردی از جنس تربیت خواهد بود؛ اما باید منتظر ماند و دید گزینه پیشنهادی بعدی دولت سیزدهم چه کسی خواهد بود و آیا رییس جمهور بر ادامه مسیر تحول گرایی در این وزارتخانه تاکید خواهد داشت یا خیر؟
در این روزها بار دیگر نام گزینه های پیشنهادی آموزش و پرورش در فضای مجازی می چرخد. همچنان نامی از میان کسانی که همراه با حسین باغگلی مطرح بود، به میان است تا نام برخی نمایندگان مجلس شورای اسلامی که از مخالفان جدی حسین باغگلی بودند که بحث تعارض منافع را بیشتر به رخ بکشد.
در این میان نام برخی دغدغه مندان حوزه تعلیم و تربیت نیز به گوش می رسد. بنظر می رسد باید منتظر ماند و دید در روزهایی که سال تحصیلی باز هم در فضای مجازی کار خودرا دنبال خواهد کرد، چه گزینه ای برای وزارت آموزش و پرورش به مجلس شورای اسلامی پیشنهاد می شود.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب