مجله مهر از مدارس حاشیه تهران گزارش می دهد؛
1300 دانش آموز، کلاس های 45 نفره و تنها یک معاون!
به گزارش مدیریت آموزش، شاید باورش سخت باشد ولی مدرسه ای بیخ گوش پایتخت با ۱۳۰۰دانش آموز و تنها یک معاون سال تحصیلی اش را شروع کرد. افزایش روزانه جمعیت شهر پردیس، کمبود نیرو و امکانات آموزشی را بیشتر به رخ می کشد.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله؛ جواد شیخ الاسلامی: «شاید باور نکنید ولی سال قبل در یکی از مدارس مجبور شدیم آبدارخانه را تبدیل به کلاس آموزشی کنیم! به جهت اینکه بچه ها از تحصیل عقب نمانند، آبدارخانه ۶ متری را خالی کردیم و ۲۰ دانش آموز را در آن نشاندیم!» اینها را «فخرایی» می گوید. تنها معاون دبستان پسرانه ای در فاز ۸ پردیس که در دو شیفت بامداد و عصر حدود ۱۳۰۰ دانش آموز دارد.
مشکلات مدرسه شهید سردار همدانی فاز ۸ پردیس، به همین جا محدود نمی شود؛ بلکه با کمبود معلم و معاون هم روبرو است. این را وقتی می فهمم که فخرایی قبول می کند چند کلمه ای درباره ی شرایط دبستان شهید همدانی، صحبت کند: «من تازه به فاز ۸ آمده ام. قبل از این در فازهای یک، دو، سه و چهار بوده ام و از وضعیت مدارس این منطقه اطلاع دارم. مهم ترین مشکلی که ما در این مناطق داریم، کمبود مدرسه و کمبود معلم و معاون است. مدرسه در این مناطق کم است و مدارس فعال به ناچار با تعداد دانش آموز بسیار بالایی کارشان را آغاز نموده اند. همین مدرسه شهید همدانی در دو شیفت بامداد و عصر، نزدیک ۱۳۰۰ دانش آموز دارد. این حجم از دانش آموز در یک مدرسه واقعاً زیاد است و کار را سخت می کند. ما هم مجبور هستیم هرکسی را که مراجعه می کند، ثبت نام کنیم!»
دخترم با خودش پتو به مدرسه می برد!
چند روزی است که شرایط نابسامان مدارس شهر پردیس به گوشم رسیده است. «قربانی» یکی از دوستانم که تازه به پردیس نقل مکان کرده می گفت دخترش را در مدرسه ای ثبت نام کرده که هنوز شروع به کار نکرده است. مسئولان مدرسه هم سردرگم شده اند و می گویند نمی دانند مشکل تا کی حل شود. «صادقی» یکی دیگر از کسانی است که ساکن فاز ۱۱ پردیس است و می گوید: «روز اول مهر مدیر مدرسه در گروه اولیا پیام صوتی گذاشت و اظهار داشت که دیگر خسته شده و نمی تواند ادامه بدهد!» حالا اینجا هستم تا از نزدیک مشکلات دانش آموزها و مدرسه ها را ببینم. ساعت حدود ۱۰ بامداد به دبستان «شهید همدانی» در فاز ۸ پردیس می رسم. با آنکه چند ساعتی از شروع کلاس درس گذشته، پدر و مادرها هنوز جلوی مدرسه یا داخل حیاط ایستاده اند.
«دلاوری» مادر دو فرزند دانش آموز است که از پنج سال پیش در فاز ۸ پردیس زندگی می کند: «از وقتی که به پردیس آمده ایم با کمبود امکانات فرهنگی و آموزشی روبرو بوده ایم. همین امکاناتی هم که وجود دارد آنقدر مشکل دارند که نگوییم بهتر است. کلاس بچه ها هم گاهی تا ۵۰ نفر می رسد! حیاط مدرسه را ببینید؛ وقتی هوا سرد و یخبندان می شود، بچه ها از روی شیب آسفالت لیز می خورند و دست و پایشان می شکند. به غیر از این، ازدیاد سگ ها یکی دیگر از مشکلات این منطقه است. به ویژه الآن که زمستان شده، سگ ها اطراف مدرسه پرسه می زنند و بچه ها اصلاً امنیت ندارند. می بینید که پشت مدرسه تپه است و سگ ها می توانند از آنجا به حیاط مدرسه بیایند.»
به آسفالت هایی که نامنظم و ناهم سطح روی حیاط مدرسه ریخته شده اشاره می کند و درباره ی وضعیت ایمنی مدرسه می گوید: «غیر از اینها بتازگی حیاط مدرسه در چند نقطه فرونشست کرده و آنها را با آسفالت پر کرده اند. هم جلوه حیاط را زشت کرده، هم آنرا برای بچه ها ناایمن کرده است. ترک های روی ساختمان مدرسه را ببینید؛ تازه بطورمثال اینجا نوساز است! شرایط گرمایشی هم اوضاع بدی دارد. سال قبل دختر من با خودش پتو به مدرسه می برد! امسال هم نگرانیم که اتفاقی برای بچه هایمان در مدرسه بیفتد.»
مدرسه ۱۳۰۰ نفره؛ کلاس های ۴۵ نفره!
بعد از گفتگو با مادرها، خودم را به دفتر مدیریت می رسانم. آقای فخرایی معاون دبستان شهید همدانی، همانطور که صحبت های من را می شنود سر تکان می دهد، برگه های آچهار را تا می کند، دستگاه کپی را راه می اندازد و گاه و بی گاه جواب مراجعه کنندگان، والدین، دانش آموزها و معلم ها را می دهد. حتی لحظه ای نیست که به کاری مشغول نباشد. فخرایی تنها معاون مدرسه شهید سردار همدانی در دو شیفت بامداد و عصر است: «هر یک از کلاس های ما، ۴۵ نفر به بالا دانش آموز دارد. حضور این تعداد دانش آموز برای معلم دشوار است؛ روند آموزشی به بچه ها را کند می کند و برای من که تنها معاون این مدرسه هستم، کار سختی است. تازه در همین شرایطی که ما با کمبود معلم و معاون روبرو می باشیم، دو نفر از همکاران مان هم دنبال انتقالی به تهران هستند!»
او راهکار برطرف نمودن کمبود معلم در شهر پردیس را استفاده از نیروهای بومی می داند: «خود من ساکن تهران هستم و ۱۲ سال است که هر روز به پردیس می آیم و برمی گردم. رفت و برگشت روزی سه ساعت از زمانم را می گیرد. معلمی که در تهران ساکن است، چرا باید به پردیس بیاید؟ به نظر من برای حل این مشکل باید از نیروهای بومی بهره گیرند. همین الآن معلم هایی هستند که با وجود سکونت در پردیس، در تهران تدریس می کنند. خودشان هم دوست دارند در پردیس خدمت کنند، ولی مدرسه مبدأ در تهران به آنها اجازه انتقالی نمی دهد. چنین وضعیتی سخت است؛ این افراد باید روزی سه ساعت بین تهران و پردیس در رفت و آمد باشند. انرژی آنها را می گیرد، وقت آنها را هدر می دهد. اگر با وسیله شخصی رفت و آمد کنند هزینه زیادی برایشان دارد اما برای این سه ساعت و رفت و آمد با وسیله شخصی، که دردسر و مشقت بسیار دارد حقوق بیشتری تعلق نمی گیرد. تحمل این شرایط کار سختی است و باید فکری برای آن کنند. بدین سبب بهترین راه استفاده از نیروهای بومی برای مدارس است.»
مدارس نوسازی که تعطیل اند!
مدیریت ۱۳۰۰ دانش آموز برای تنها یک معاون کار سختی به نظر می رسد؛ آن هم وقتی روزانه سه ساعت در رفت و آمد باشی. معاون مدرسه سردار همدانی درباره ی وضعیت دیگر مدارس پردیس می گوید: «مدارسی سراغ دارم که نه معاون آموزشی دارند، نه اجرائی و نه پرورشی! خود مدیر هم تازه آمده و دست تنهاست. حتی برای مدتی ظهر می رفتم یکی دو ساعت به آن مدرسه کمک می کردم و باردیگر برمی گشتم. یعنی غیر از مدرسه خودم در مدرسه هم کار می کردم و کمک می رساندم. متأسفانه ما اینجا از نظر نیروی انسانی به مشکل بزرگی برخورده ایم. دانش آموز زیاد است؛ اما تعداد مدرسه و معلم و معاون بسیار محدود و اندک.»
تلاش هایی برای رفع کمبود مدارس در پردیس انجام شده اما شرایط آنطور که باید پیش نرفته، ساکنان این منطقه هنوز از کمبود امکانات آموزشی رنج می برند و تعداد اندک مدارس فعال با حداکثر ظرفیت دانش آموز کار می کنند. چندین مدرسه در فاز ۸ پردیس تولید شده که راه اندازی آنها به پایان رسیده، حتی مدیریت آنها انتخاب شده، ولی افتتاح نشده اند و کارشان را شروع نکرده اند.
«فرزانگان»، «فرهیختگان» و «شایستگان» سه مدرسه ای هستند که دقیقاً کنار هم قرار دارند اما خاک می خوردند و هر سه تعطیل اند. چندین بار در زدن و فریاد زدن هم بی فایده است. پس از مدتی انتظار نگهبان یکی از مدارس به حیاط می آید و از میانه راه خیالم را راحت می کند: «مدرسه بسته است». همین و تمام! فرصت نمی دهد سوال دیگری را نمی دهد و برمی گردد.
فخرایی درباره ی مدارسی که در فاز ۸ تولید شده اند ولی هیچ دانش آموزی پذیرش نکرده اند، می گوید: «همانطور که وضعیت فعلی نشان میدهد حتی افتتاح مدارس جدید، بازهم مشکلات پا برجا خواهد بود. چون مشکل نیروی انسانی بسیار جدی است. امسال آموزش وپرورش بعضی همکاران را اجبار کرد دو شیفته تدریس کنند. کاری که انرژی معلم را از بین می برد و به کیفیت آموزش لطمه می زند. ولی در این شرایط چاره ای نیست که معلم ها و معاون ها، دو شیفته کار کنند.»
هر روز که پسرم به مدرسه می رود دلشوره دارم
از دفتر معاونت مدرسه بیرون می زنم. چیزی به زنگ آخر مدرسه نمانده، پدر و مادرهایی گوشه ای از حیاط به انتظار ایستاده اند. مادری دست پسرش را گرفته و ناراحت و عصبانی از مدرسه بیرون می رود. خودش را «ارجمند» معرفی می کند. عینک شکسته پسرش را نشان میدهد و می گوید: «هر روز دلشوره دارم در مدرسه برایش اتفاقی بیفتد. ببینید عینکش چه شده! شانس آوردم که صورتش چیزی نشده. وسط زنگ تفریح بچه ها هلش داده اند و زمین خورده. با این تعداد دانش آموز نظارتی روی مدرسه و زنگ های تفریح نیست. این تعداد دانش آموز باید چهار پنج معاون داشته باشند، ولی فقط یک معاون دارند. اگر برای فرزندان ما اتفاقی بیفتد، چه کسی جواب می دهد؟» همچنین که حرف می زنیم سوار تاکسی اینترنتی می شود و می گوید: «هر جا که می توانید بنویسید و بگویید یک کاری برای مدارس پردیس انجام بدهند.»
یکی از مادرها که از اول بامداد گوشه ای از حیاط دیده بودمش، وقتی می فهمد خبرنگار هستم، نزدیک می شود و خودش را «غفوری» معرفی می کند. دو فرزند دارد که یکی از آنها در مدرسه شهید همدانی درس می خواند: «این مدرسه مشکلات عمرانی و آموزشی زیادی دارد. دیوار بالای مدرسه خیلی خطرناکست و هرکسی می تواند از آن داخل شود، یا حتی ممکنست روی سر بچه ها خراب شود. پس از بارها اعتراض، تازه تعمیرش را آغاز نموده اند.»
می خواهد به طبقات دوم و سوم مدرسه برویم تا اوضاع ایمنی پله ها و نرده های آن از نزدیک نشانم دهد. از چیزی که می بینم تعجب می کنم؛ فاصله نرده ها آنقدر زیاد است که حتی حواسم نباشم، ممکنست خودم هم از میان آنها به پایین پرتاب شوم، چه برسد به بچه های دبستانی که نه جثه و وزنی دارند و نه حواس جمعی. این شرایط برای مدرسه ای پرجمعیت خطرناک تر از خطرناکست. غفوری می گوید: «نرده های اصلاً مناسب نیستند. بچه ها در این سن قدرت تشخیص خطر را ندارند و هر آن ممکنست دو سه طبقه سقوط کنند. چند بار به فرمانداری، آموزش وپرورش و شرکت عمران نامه زده و درباره ی مشکلات این مدرسه هشدار داده ایم ولی متأسفانه هنوز دست به کار نشده اند. کاش پیش از این که اتفاق تلخی بیفتد کاری کنند.»
بعد سراغ سرویس بهداشتی و آبخوری مدرسه می رویم. آنها هم وضع نابسامانی دارند. آبخوری ارتفاع بلندی دارد و حتی یک پله برایش طراحی نشده تا دست بچه ها به شیر برسد. بچه ها به سختی شیر را باز می کنند. همین آبخوری هم سال قبل پس از شروع مدارس ساختش آغاز شد.
«اشراف خوبی روی مسائل مدرسه دارید!» تلخ می خندد: «جگرگوشه هایمان اینجا هستند. هر روز نگران هزار مشکل هستم؛ از سگ های ولگرد دور مدرسه بگیرید، تا خیابان اطراف مدرسه که هیچ عابر پیاده و تابلو و علامت هشداری ندارد. از نرده های راه پله هایشان تا فرونشست حیاط مدرسه.»
دوباره رشته کلام را در دست می گیرد و از حرف های جدیدی می زند: «زمین چمن مصنوعی را سال قبل افتتاح کردند، ولی در کمتر از یک سال دیگر قابل استفاده نیست. چرا؟ چون دور آن فنس کشی نکرده اند. حساب کنید روزی ۱۳۰۰ دانش آموز روی این زمین چمن می دوند. زمین فوتبالی که برای چمن مصنوعی آن نزدیک صد میلیون تومان هزینه شده، کم کم کارایی اش را از دست می دهد. پایه های دروازه های فوتبال در زمین محکم نشده و ممکنست روی سر یکی از بچه ها سقوط کند.»
کسی صدای مردم پردیس را می شنود؟!
سری به فاز ۱۱ پردیس می زنم. ساعت حدود یک ظهر است که داخل مدرسه دخترانه می شوم. تازه تعطیل شده و دانش آموزان رفته اند، اما مدیر مدرسه پشت میز نشسته و تلفنی درحال صحبت با یکی از مدیران آموزش وپرورش است. خانم مدیر به کسی که پشت خط است با گلایه می گوید «آقای… ما حداقل شش تا معلم کم داریم. چرا جواب تلفن ما را نمی دهید؟ یک هفته است با شما تماس می گیرم ولی جواب نمی دهید. ما اینجا تبعید شده ایم! زندانی شده ایم! هیچکس از مشکلات ما خبر ندارد. حالا اینها هیچی؛ تکلیف خانم مولوی چیست؟» لحظاتی به صحبت های طرف مقابل گوش می دهد، سری تکان می دهد و می گوید: «آخر با ماهی هفتصد هشتصد هزار تومان، چطور به همکاری که سابقه ۴۴ سال تدریس دارد بگویم بیا و تدریس کن؟»
ماجرا از چیزی که فکر می کردم، وخیم تر است. مشکل کمبود مدرسه و معلم، نه فقط در فاز ۸ بلکه به شکل شدیدتر در فاز ۱۱ هم وجود دارد. صبر می کنم تا تلفن مدیر مدرسه تمام شود و خودم را معرفی می کنم. می گوید: «همکار ما ۴۴ سال سابقه کار دارد، بچه ها هم خیلی به او علاقه دارند، ولی حقوقی که برای این معلم در نظر گرفته اند ماهی هفتصد هزار تومان است!» از عددی که می شنوم چشم هایم چهار تا می شود. به امید آنکه اشتباه شنیده باشم ناخودآگاه می پرسم: «ماهی هفتصد هزار تومان؟» با تلخند پاسخ می دهد «بله! ماهی هفتصد هزار تومان!»
از حقوق خودش می پرسم: «خودتان راضی هستید؟» تلخ جواب می دهد: «اصلا نگویم بهتر است! آبروریزی است! باورتان نمی شود! من ۲۴ ساعته اینجا کار می کنم. کار مدیر و معاون و معلم را انجام می دهم. آنقدر مشکل داریم که نمی دانم چه کار کنم. با آنکه همین حالا کمبود معلم داریم، نمی توانیم از ظرفیت معلمی با سابقه استفاده نمائیم. حتی در این شرایط بحرانی که یک معلم بازنشسته می خواهد به آموزش وپرورش کمک نماید، خودشان نمی خواهند.»
مولوی، که گَرد چهل سال تدریس بر چهره اش نقش بسته، گوشه ای از دفتر نشسته و ناامیدانه می گوید: «پس چاره ای ندارم جز این که قید تدریس را بزنم.» مدیر مدرسه غمزده و مستاصل به نظر می رسد: «من هم دنبال این هستم که بروم و پشت سرم را نگاه نکنم. واقعاً می روم. امسال که کارم را انجام بدهم، دیگر نمی مانم؛ ولی حق مردمی که با هزاران وعده و وعید دست زن و بچه شان را گرفته اند و اینجا آورده اند این نیست که برای تحصیل فرزندان شان بیخ گوش پایتخت با این همه مشکل کوچک و بزرگ دست به گریبان شوند. نمی دانم کسی صدای مردم پردیس را نمی شنود؟»
منبع: مدیریت آموزش
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب