در گزارش مدیریت آموزش عنوان شد
مدارس تشنه نشاط و شادی هستند، راهكارهای ایجاد نشاط
به گزارش مدیریت آموزش رئیس انجمن مددكاران اجتماعی ایران به راهكارهای ایجاد نشاط در بین دانش آموزان اشاره نمود و اظهار داشت: مدارس تشنه نشاط و شادی هستند.
به گزارش مدیریت آموزش به نقل از مهر، با توجه پرسش مهری كه رئیس جمهور همزمان با شروع سال جدید تحصیلی اعلام كرد(آیا محیط مدرسه محیطی دلپذیر، شاد و پرنشاط است؟) گفت وگویی با سید حسن موسوی چلك رئیس انجمن مددكاران اجتماعی ایران انجام داده ایم كه در ذیل می آید.چقدر پرسش مهری كه رئیس جمهور مطرح نمودند در جامعه ما ضروری است؟- فكر می كنم در تمام طول این سال ها كه پرسش مهر توسط رواسای جمهور كشور ما عنوان شد این مساله یكی از ضروری ترین ها بود كه امسال توسط رئیس جمهور به پرسش گذاشته شده است. تاملی بر شاخصهای در رابطه با نشاط اجتماعی و شادی و به صورت كلی حوزه سلامت اجتماعی و روانی در كشور نشان داده است كه حال ما در این عرصه خیلی خوب نیست. هیچ كس هم نمی تواند منكر این مساله شود. بعنوان مثال طبق آمار ارائه شده توسط مسئولین وزارت بهداشت، بین ۲۳ تا ۲۵ درصد حداقل دارای یك اختلال روانی هستند. یعنی از هر چهار نفر یك نفر. تعداد خشونت ها در كشور نگران كننده است و همیشه جزء پرونده های قضایی با فراوانی بالا بوده است همینطور آماری كه از نزاع توسط پزشكی قانونی ارائه شده است هم تاییدی بر همین نكته است كه خشونت بالاست. همین طور خشونت های خانگی و شاخصهای دیگر. طبیعی است كه در جامعه ایی كه شادی و نشاط اجتماعی بالا باشد نشانگان اجتماعی و روانی حال بهتری خواهند داشت. بنابراین طرح این پرسش می تواند یك فرصت باشد از این نظر كه ما به مبحث شادی و نشاط فكر نماییم. این قدر گرفتاریم كه گاهی اوقات نمی دانیم آخرین باری كه از ته دل خندیدیم كه بود. البته نشاط وشادابی همیشه خنده نیست كه در ادامه توضیح خواهم داد.چرا در مدرسه و برای دانش آموزان این سوال عنوان شد. اهمیت این مساله چه بود؟- بله. پاسخ به این پرسش از چند منظر اهمیت دارد. منظر اول مدیران مدرسه و به عبارت بهتر اولیاء مدرسه هستند. مدیر مدرسه، ناظم، معلم. این سه گروه در مدرسه بیشترین نقش را در تقویت شادی دارند. البته این به منزله بی توجهی به سیاستگذاران نظام آموزشی نیست كه اتفاقا نقش آنها هم بسیار مهم هست. مدارس شادی گزیز یا مدارس شادی افزا در نتیجه تصمیمات همین سیاستگذاران هست. من معتقدم بنا به علل مختلف مدارس ما مدارس شادی نیستند و بیشتر از این كه شاد باشند شادی گزیر هستند. این تفكر در اغلب مدارس غالب است. پس انتخاب سیاستگذاران و مدیران و معلمین خوب در تزریق شادی و ایجاد بستر شادی و نشاط در مدارس بسیار مهم می باشد. باید اجازه دهیم بچه ها در مدارس شاد تربیت شوند كه تاثیرش در یادگیری های دروس و مهارت ها اجتماعی و غیره هم بسیار قابل توجه خواهد بود. منظر دوم دانش آموزان هستند كه می توانند در ایجاد این فضا كمك كنند اگر فضا برایشان ایجاد شود. منظر سوم: خانواده ها هستند. نقش الگوهای تربیتی خانواده ها در تربیت دانش آموزان شاد و یا غمگین كم نیست. بنابراین هر سه ضلع این مثلت بایست مورد توجه قرار گیرند. گرچه اطلاع ندارنم كه پرسش های مهر قبلی نتایجش چه خروجی در عرصه سیاستگذاری ها واجرا داشته ولی همین كه به دنبال این سوال باشیم كه چگونه محیطی شاد یا شاد تر داشته باشیم خودش یك گام به جلوست. معتقدم دانش آموزی كه محیط شاد را در دوران تحصیل خود تجربه كند احتمال این كه در آینده در هر كجا كه باشد مروج شادی باشد بیشتر از دانش آموزی است كه این محیط را تجربه نكرده باشد. ضمن این كه فراموش نكنیم دانش آموزان در سنینی هستند كه پویایی وتحرك از وژگی های ذاتی شان هست كه اگر جلوی شان گرفته شود امكان دارد به صورت خشونت كه الان هم یكی از اولویت های مسایل محیط های آموزشی است یا گرایش به صدمه های اجتماعی خویش را نشان دهد.چه باید كرد؟-به نظرم نخستین گام پذیرش این موضع در نظام آموزشی است كه به دنبال تربیت نسلی باشیم كه در امروز و همین طور در آینده شادی و نشاط را برای خود و دیگران هم بخواهد. محیط مدرسه را شاداب نماییم. رنگ مدرسه، نوع پوشش دانش آموزان و اولیاء مدرسه، رنگ كلاس ها و تجهیزات و... شادی را منتقل كند. استفاده از معلمین با انگیزه و مدیران شایسته راه دیگری است. این كه گفتم شادی همیشه خنده نیست منظورم همین هست. مدیر خوب با اعمال مدیریت خوب خودش می تواند شادابی را در مدرسه ایجاد كند، معلم با انگیزه با تدریس خوب خودش، برخورد مناسب با دانش آموزان و آموزش های عملی در حوزه مهارت های اجتماعی و مسئولیت پذیری و... می تواند در تقویت این فضا نقش مهمی داشته باشد. ارتباط منطقی و خوب بین اولیاء خانه و مدرسه هم همین طور. دادن نقش به دانش آموزان در مدرسه احساس خوبی در آنان به وجود می آورد. همین طور اشتباه دانش آموزان را تو سرش خراب نكنیم. هر كسی امكان دارد اشتباه كند با شخصیت دانش آموزان برخورد نكنیم. اجازه دهیم جشنواره های اقوام در مدارس اجرا شود به همت خود دانش آموزان، خانواده ها و اولیاء مدرسه در تقویت هویت فرهنگی، گامی اساسی برداریم كه یكی از مهمترین مولفه های نشاط اجتماعی است. به حقوشان احترام بگذاریم، به تفاوت ها دقت كنیم، سواد اجتماعی را به دانش اموزان یاد دهیم و فقط متكی بر محفوظات نشویم تا در كنار درس خواندن انسان بودن را هم بیاموزند. مدیر مدرسه ای كه دانش آموز برای ورود به اتاقش لازم باشد از كسی اجازه بگیرد نمی تواند در ایجاد این فضا كمك نماید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب